0 Тараби и бараби - проект на Владата на Р.М. at 21:06

Постојат деној кога едноставно нишо не ти ојт, нишо не ти се прајт и нишо не ти е погодено, али морат да ги преживуваш и да ги извршуваш обврските. И еден таков ден не мојт никој да ти го разубајт, освен твојот пријател со кој секое ново гледање 50 денари старт значи, секој поминат километар е 25 денари долг, а секоја минута чекање на семафор во 5-денарка се претворува. Секој нареден муабет е нова возбуда, а секоја пцовка кон ближните му учесници во сообраќајот радост носи. Да бе брат, за таксист ти прам муабет. Ама колку убо и поетски го претставив, ко за Махатма Ганди да ти раскажвам. Али стварно, ко ќе ти се задајт таков ден ко црна чума над Македонија, ко ќе надвиснат тешки маки ко четири монтажни бараки, кога ќе те сардисаат мисли тешки ко Бау-Бау филмски грешки и веќе не можеш да одиш пешки, го повикуваш твојот такси френд и веднаш си во тренд. Иииииии, требит да размислам за пишење колумни во рима, само прво да видам дал ќе штима и дал на некого ќе го занима.

Туку дај стварно да ви раскажам како мојт таксист да ти го разубајт денот. Веќе расчистивме дека денот е срање, а за да бит уште пофантастичен почват и дождој да врнат, да турват. И си влегвиш в такси, па ти почвит прво таксистот муабет за времето и заедно го пцуете глобалното затоплување во стил - кај си бе, полово да општам со цела фамилија твоја топла намачкана со хопла, кај си ко ќе ни требиш најмногу... После, од ко ќе го извршите обредниот ритуал и откако ќе се изнасмејте на чичкото со точакот кој го испрскавте поминувајќи во езерцето напраено на патот, таксистот ти се отворат и ти ја распостилат душата на сред улица, онде пред вторине семафори. Ти кажвит како возит веќе скоро 11 саати и како прст пред око не гледат. Е, да, ова беше моментот за кој ви зборвам цело време. Ако после ова не ти се разубајт денов, не знам после шо. Уште одма го фаќаш телефонот, им вртиш на тие шо ти се во твојот круг, им кажвиш колку ги сакаш и на кого му ја оставаш колумната во наследство и дека единствено ти е жал шо не ќе мојш да ги доприш мадињата на Букефал. И таман ко ќе си помислиш дека другарчето заспало и дека со брисачите ќе ја изгребите колата од награднана на „Време“ ко ќе влезите соси кола во следната трафика, таксистот ти викат - толку дечки, стигнавме. Толку?!?

И шо, вака изгледат рајот? Фак! Враќај ме назад, Коле сепак имал пуба визија за то како требит да изгледат светов.

А да ви кажам право, после 268-то гледање на 3Д визуелизацијана за Скопје на МТВ, дури почна и да ми се свиѓат. А негде после 893-то веројатно и се заљубив. Цела штета шо го пропуштив Томиќ, ми кажаа дека ако сум го гледал него ќе сум се заљубел уште тогаш... и во него и во Скопјето визуелизирано.

И така заљубен, затрескан, ко шестоодделенец чија симпатија е четири години поголема, на појќе пати тргвев накај неа за да ја видам, па ако соберам храброст и муабет да и почнам, ама ко шо тргвев од Кисела Вода, најмногу шо стивев беше до Кјуби. И после то веќе немаше друг излез, морав да ја побарам другарка & за да ни закажит едно кафе-пиење. И све фино, лепо, ни закажа да се видиме кај Триумфалната порта за да бит потриумфално гледањето. Си се дотерав, си облеков нова блуза, пред два дена ја имав купено, едни постари фармерки тро искинати, ама така е мода сега... е сеа чорапите не беа баш чисти ама цела среќа шо беа црни, па не се познаваше. И ти викам, се дотерав, се средив, и тргнав накај то шо го видов на телевизија, цел среќен дека ќе мојме конечно да бидиме заедно. Ама кога стигнав таму - шо да видам... порта нигде, споменици аш, мостој и водоскоци јоктур... А таму беа, жими се, можда иљада сто дваес три пати ги видов на телевизија... на МТВ... Сеа стварно викет - не верви на све шо ќе видиш на телевизија, ама сепак... јавен сервис, убо видео, све супер и на крај така... Море кога сум се разочарал, кога сум паднал во едни депресии... После психијатарот ми кажа дека од толку гледање на визуелизацијата сум помислил дека све то е вистинско.

И сега... како ли јас ќе живеам без барокно Скопје? Како ли само ќе издржам 4 години да одам по сендвич кај Чичко ми Стоилко без да поминам под Триумфална капија? Како ли само да си го замислам животот без црква за да се помолам, па после да излезам од неа и да си купам крофни за здравје и чорапи три за сто за да не ги носам овие црниве шо ми се валкани... Ме прашал ли некој како ми е мене... Не, јас не можам на празен плоштад да седам, не јас не можам плоштад без Букефал да гледам... дајте ми орелски криља да си метнам и до Милениумскион крст да си прелетнам. Или то, или дај заградете го плоштадов, бар да не го гледам едно 4 години...

Ох, па вие веќе сте го заградиле. Е баш сте фини да ви кажам право. Да бе, немав излезено до плоштад подолго време и сега ко излегов баш пријатно ме изненадија оние железана со кои го имет заградено плоштадон, а кои слушам дека ги викет тараби... шо пак се римуват со бараби. Се чудам з'ш. Се чудам ама уште појќе се радвам шо ние сме единствени во светов шо си имаме Фармвил и на плоштад. А не ко другине, само на Фејсбук. Да, ептен онака, од дното на мојата душа и пукнатините на моето срце ми се свиѓат новава кампања - Зближи се - проект на Владата на Република Македонија. Знам дека се уште не е излезена по телевизии и дека се чуват во тајност, ама еве вака ексклузивно ви пренесвам дека тарабите поставени на плоштад се дел од најновата кампања на нашата сточекорско-надградена и проширена влада. Всушност со то шо плоштадон е заграден и немат место за разминвење владава сакат да го зближит народов македонски.

Бидејќи сега имат само по неколку метра од секоја страна слободен простор, луѓево одат поблиску еден до друг а повремено и се мавет еден од друг на разминвење. Е сеа, ако ви теквит на еден филм кај шо имаше еден дечко шо сакаше една женска ама не знаеше како да и пристапит па тргна кон неа и ко демек случајно се мавна во неа, па нејзе и паднаа книгите, па двајцата се наведнаа да ги соберат, па дури беа наведнати почна да свирит некоја уба музика, наеднаш нивните погледи се сретнаа и настана страсен бакнеж...

Е па баш од такви побуди е затворен плоштадон моментално. Само шо дур се дешават сценава немат да имат уба музика, ама за то сами си сте криви. Пак да му се смејте на Коце. Да не бевте така злобни и никакви сега ќе си имавте и рестартиран сат со пилиња и народни песни... Ама шо да ви прам ко сте прости. А владава стварно се грижит за вас. Проектов освен зближувачката, имат и уш една друга димензија. Димензијата е подготвувачка. Ве подготвуват за после 4 години. Да знајте како ќе поминвите покрај црквата ко ќе ојте накај плоштад и како ќе изгледат пробивањето пат помеѓу спомениците.

И кога веќе го спомнав Коце, иам една молба до него. Господине кој што сака коцки, јас би ве замолил да дојдете кај мене под пенџере и да ми го решите мојот февруарски проблем. Имат некои мачки, пиштат, вриштат, да не мојт чоек да спиет од нив. Дајте аман зејте ги и решете ги ко шо ги решавате проблемите на Скопје. Или слично ко шо ги решававте кучињана скитници. Сатар да побарам од комшијата или си носите со вас?

(Авторот не е доктор на науки)

(Колумната е објавена во неделникот Сега на 18 02 2010)

(Наредната во печатена форма во Сега во четврток на 24 02 2010 а во електронска на Мојон Блог во вторник на 02 03 2010 )

0 Охрид 3014... за инат од Скопјанишчана at 00:51

Добро бе... до кога ќе се буните вие за сe и сешто? Едни крадеа, ама имаше и за народот, па не ви чинеше. Другиве градат, а народов немат леб да јајт, па пак не ви чинит. Јас не знам шо требит чоек да напрајт за да го сакате. Аман веќе! Добро, шо му фалит на постапокалиптично Скопје во 2014? Мене стварно ми се свиѓат визијава. Еве слушам некои викет дека триумфалнана капија кај чичко ми Стоилко не чинела и не можеле никако да ја смислат како дел од македонската историја.

А не сфаќет дека морат Аце на Букефал да поминит од негде. Како така? Онолку големи, а така со ќутење да дојдат на плоштад? Не бре, требит триумфално да е влегвењето! Почвит во низок старт и на три четири се затрчвит, влегвит низ капијата, ја прескокат црквата со двочекор и оп - кош, во фонтаната!

И шо, слушам се бунат луѓево, црквата ќе го затворела цел видик и влез кон плоштадон. Па, и за то имат лесно решение. Сеа пошо владава го зголеми лимитот за увоз на стари возила, ќе си набавите по еден коњ половен од едно печеснаес години, и исто ко Ацета ќе влегвите низ портата и со двочекор ќе скокате до на плоштад. Или ако немате пари за коњ, и пешки мојте да помините. Ако сте друштво од шест души, тројца покрај Дал Мет Фу, тројца покрај Сити галери, и ќе се најте на плоштад. Е сеа, ќе речите, шо ак сме појќе? Еми, еве да речиме дека ќе сте осум души. Ваљда не шетате цела населба заедно...

Значи... тројца покрај Дал Мет Фу, тројца покрај Сити галери и двајца ќе влезат во црквата, ќе се помолат и ќе излезат од задна, па пак ќе си се најте. Плус и пубо ќе е за родителиве. Дур пазарите нешо по ГТЦ ќе мојте децата на плоштад да си ги остајте да игрет криенка. Едното ќе се скриет позади мадињата од Букефал, другото ќе се преправат дека е статуа на мостон Око, а третото ќе плукнит во фонтаната, и ќе речит - пу за мене, пу за сите спас. После ќе дојт полицаец и ќе му побарат пеес евра, ама сеа... морат некако да ги научиме дека во ова држава си имат закон и ред. И транспарентост, пред сe!

Ау да, и не знам со кое право се буните за стилот во кој ќе се градит постапокалиптично Скопје ко на презентацијата многу фино си кажаа - со ова се пополнуват празнина шо не сме можеле да ја напрајме пошо сме биле под турско ропство пет века. Многу фино, логично и разумно објаснување. Сега градиме нешо шо требело пред сто години да се изградит. Па, логично е после сто години, да сте живи и здрави, ќе изградите и нешо шо се градит и шо е актуелно моментално во светов.

И стварно не знам шо туку се буните, скопјанишча едни незадоволни... Мислам дека многу појќе причини имаме ние во Охрид да се буниме. Ако не знајте за шо, еве ќе ве потсетам. Летото на 9 јули имав напишано една колумна со наслов „Коњи, чашитки и ченки варени“, па еве ви нејзин дел за да видите кој требит да се бунит овде...

За многу работи да ти кажам вака искрено немат правда. Ене види Скопје шо прает, прво компјутер на секое дете па после споменик на секој чекор. Кај нас ништо... А шуба замисла иам вака да ти кажам право, како мојт да се напрајт Охрид со споменици, по, по, пооооо, Рим кисела вода со лимон да ни носит... Пази планов - почвиш од кај Чинарон, до фонтанана онде - бам еден динусаурус. Поголем ќе е од бикон Скопје, ем поубав. И плус порано Охрид стварно имало динусауруси, а не ко Скопје шо ги лажат со бикојне.

Динусаурус клаен? Клаен! Следно - скопјанишчана имет шмизла? Имет! Е шо, ние да не не мојме да стајме некој споменик на женско со чудно име... мојме, иту како... ти бе дете, да те прашам вака, си чул за варошка чашитка? Не си чул?!? Ој фрли се од Кукуле ак не! Не знајш кај е Кукуле? Ти дете дан не си од Охрид случајно??? Кукуле бе, од кај шо се фрлавме тогаш море, од Канео она карпана море, ти теквит? Е шуќур кај ти текна, туку шо ќе ти велев, не е едно, све морат да ти објасвам, ништо ич да не се знаело... Е де, за варошка чашитка ќе ти кажвев. То ти е дете онаму во Варошон горе, знајш де, куќине ко шо се збиени една до друга да прдниш ќе се чует, не пак друго. И уствари овие чашиткиве ти се жените таму шо стоеле на пенџере излезени и глеале, слушале све шо се дешават и после се збирале и раскажвеле кој шо напрајл, со кого напрајл... Е, и сега е останато то чашитка... и чашитлама де, то ти е изведено од првово, требит јас тебе речник да ти дам да ги проучиш тро охридскиве термини, пошо те гледам не пара ме разбираш... Е сега, шо ќе ти велев, ко шо имет скопјанишчана шмизла ние мојме да опниме една варошка чашитка, онаму наспроти црквана „Света Софија“.

Динусаурус клаен? Клаен! Чашитка клаена? Клаена! После, ти теквит на онај фраерон наспроти шмизлана онаму Скопје? „Ехеј“ го имет него крстено, демек & викал на шмизлава, а ова ич рецка не му мавала... Е сеа, ако прајме споменици со викање ние Охрид мојме уш шес пати пубав да напрајме. Ти ги соберам оние од кај автобускана шо викет „Смештај дечко, смештај дан требит?!?“, да ти испозирет за еден споменик ќе виш шо е туристичка атракција после... Мојш и „Смештај“ и „Соби“ и „Станоиздавачи“ и како сакаш да го крстиш, и пак поубав ќе е од тој фраерот демек Скопје. И плус мојме да исценираме некоја ситуација кај шо му се имет собрано на некој туриста и го тргет за мајца за да ојт кај нив.

Кај нас море секој туриста е важен, ој на други места да виш, слегвиш на автобуска никој ни да те пречекат, ни да те прашат смештај дан ти требит, ни да ти понудит нешо, ни за мајца да те тргнит... А сум шетал, стварно многу сум шетал по светов, негде немат ни куче да те каснит, не пак за соба да те прашет, ама пак скопјанишчана се неблагодарни... Туку остај ти скопјанишчана, имаме ние побитна работа, требит градов да го разубајме со некој споменик.

И до кај стигнавме паше... Динусаурус клаен? Клаен! Чашитка клаена? Клаена! Смештај клаен? Клаен! Скопјанишчана имет „Ретардирано девојче на пешачки“, шо никако не мојт улицана да ја преминит. Е па ние овде си имаме кајчари со пенти, со све, и не само шо можат пешачки да ти преминат, без проблем и граничен премин ти преминват и Албанија ак сакаш те носат. Значит ... едно кајче ќе бапниме онде на кејон и ен кајчар ќе извајаме со ракана на пентана, а горе ќе го остајме бесплатно за да мојме да ги заебаваме туристине ко на песнана од Ка-петнајс. И ќе му монтираме еден звучник на тој кајчарот, ќе му снимиме и ќе му ставиме на секој 2 минути да викат „Ај една тура до Канео“ за поавтентично да е. Ете ти уш ен споменик.

Значит... ај уш еднаш. Динусаурус клаен? Клаен! Чашитка клаена? Клаена! Смештај клаен? Клаен! Кајчар клаен? Клаен! Ова ти се вака овие помаливе споменичиња. Е сеа, скопјанишчана ќе го носат Ацета соси Букефал на плоштад. И си мислев ја, да мојме ние, пошо овие ќе имет само еден коњ, да напрајме еден хиподром на плоштад Охрид, и да донесиме бар печеес коњи, па нека се тркет, после ќе мојме и од кладење на туристине пари да им земаме. „Колку рече дечко? Иљадарче на тројка? Арно, арно, еве ти и една ченка варена гратис“ Ете ти, ем пубав споменик од скопјанишчана, ем туристичка атракција - кладење на коњи со ченки варени гратис... на сред плоштад!

Црква на плоштад не ни требит, си имаме ние, ехееееј, уше од кога, во Скопје тогаш ни плоштад немаше... Да не почвам муабет и за идејава шо ни ја украдоја... Иту приватна сопственост е она кај нас, ама бар знајш кој ќе ги земит парите шо ќе ги остајш. По другине не си сигурен, ова епархија, она епархија... Охрид барем си знајш. Не знајш? Еми ако не знајш распрашај се по градов, ќе ти кажат одма чија е и кој ги земат парите од таму, глупо е сега вака по весници да кажвам. Значит плоштадон исполнет... мислам дека ќе останат уш неколку метри квадратни така празни ама тие ќе му ги дајме на некој кафич да стајт уш некоја маса за да не се жалет туристине дек место немало кај да седнат и оп - полн плоштад, убајни!

Триумфална капија исто не ни требит, си ја имаме Горна порта ние, не ни требет други порти. И плус уш една порта имат горе кај тврдинана од Самоила... и една долу кај црквана „Канео“, ехеееееј, саде порти сме Охрид, немат потреба, фала ви...

Само уш една желба имам вака да си кажам... ако се мојт некако да ја зејте Статуана на слободана од Њујорк и да ни ја донесите Охрид, негде на сред езеро да ни ја клајте. Ја мислам дека ептен убо ќе си дојт. Сеа ко можевте во Скопје бикон од Вол Стрит (улицата на волојте) од Њујорк да го соберите, ќе мојте и теткана со факелон да ни ја донесите в езеро.

Таман ќе ви светит да ви се гледат за да мојте и на вечер да ни го мочате езероно.

Е така малце, дај напрајте нешо и кај нас, шо било то, само Скопје споменици, види шубај идеи ви дадов, иту јас ни пари не ви барам, само напрајте ги овие рабојќе, па ќе јајме по една пастрмка од оние шо се забранети и шо никој ни ги ловит, ни ги продават...

Ете така... Ако не ми ја остварат визијава ни Аце Петрески, ни Коле, сам ќе си ја остварам ко ќе дојдам на власт. Ќе дам рок до 3014 и ќе речам - остваруваме 24/3014! Туку... шо ќе ви викав... гледате кој требит да се бунит во оваа држава?

Е сеа само ако слушнам некој да се побунил... го земам и го фрлам во Вардар. Иту за некоја година и избор ќе иам. Дали од Камени, дали од Око, дали од Мостот на уметноста... море од кај сакам...

И да, Аце Големиот вајстина го измислил барокот! И ние први го најдовме поморскиот пат за Индија! И први се качивме на Месечина! И Солун е наш! И ти си Македонија!!!

(Авторот од преголема возбуда и неможност за исчекување се хибернира. Ајл би бек... во 2014)

(Колумната е објавена во неделникот Сега на

11 02 2010

)

(Наредната во печатена форма во Сега во четврток на 18 02 2010 а во електронска на Мојон Блог во вторник на 23 02 2010 )

0 Стаклено ѕвоно за секое дете at 18:14

Абе дечки, ви имам кажано дека све почвит и завршвит во Македонија? И тоа најчесто во Паљурци. Ако не во Паљурци, негде околу него, али битно Македонија е во главната улога. Ги виде тие докторите во Хаити шо се сликале со оружје и алкохол покрај голи луѓе на кои им требит помош па после ги закачиле сликите на Фејсбук? Шо мислиш, на нив самите дан им текна то, а? Многу нормално дека не... све е то овде смислено, само тие преземет. Ехееееееј, ние си имавме такви фотки уште за Нова Година, овие каснат цел еден месец...

А ти теквит пред едно 3 и пол месеци ко викав дека све е најнормално во државава? Имав и една колумна со таков наслов на 15-ти октомври. Напишав така и не згрешив. Баш напротив, секој ден се појќе и појќе се уверувам во то. Еве последен пример е кампањана за дрогирање... или против дрогирање... Како и да е, „Животот е мојот филм“ се викат, и од радост бликат, и секаде се пикат... Добро, не баш секаде. Советон за радиодифузија и забрани да се пикат на телевизија пред 10 на вечер з`ш спотојте имале сцени со насилство кои што не требало да ги гледаат малолетници. Од агенцијава шо ги праела викет дека баш за малолетници и за млади биле наменети спотојте. И сеа чаре?

Па... јас, вака ко чоек шо секогаш ги поддржуват владиниве кампањи мислам дека за збркава немат друг одговор. Одговорот е еден и единствен, и пред се логичен – Бранко е крив! Ко шо дознав од извори блиски на Бичиклиски, спотон „Денот кога мајка и плачеше“ немало да бидит толку насилен и ќе можело да се прикажвит на телевизии по цели деној, ако и само ако, Бранко не ја скинел сајлата од кочниците на колана шо ја возат тројцана надувани фраери. Според извори блиски на истрагата, господинот Бранко, како не му е срам, дознал од кој паркинг дечкине ќе ја крадат колата, и како не му е срам, ги зел моторцанглите, пошол таму и, пошо не бил сигурен која кола ќе ја украдат, ги скинал сајлите од кочниците на сите коли, нормално и на таа шо ја крадат во спотон, како не му е срам. Натака знајте шо се дешават во спотон. Знајте, ако сте полнолетни и ако ве пуштет од дома да гледате телевизија после 10. Ако не – дечките мавет една девојка со колата и нормално, то е денот ко плачела мајка и. Ако не ја скинеше сајлата и ако не ја мавнеа девојката, сеа спотот ќе можеше сосем нормално да си се емитуват. Ама то е... не мојме нишо да напрајме, пошо Бранко, како не му е срам, контролират све во државава.

Џабе ти е и кампања, џабе ти се фрлени и скоро 600.000 евра ако ти ја заебит Бранко на крај. Ама шо да прајме сеа, не ќе фрламе уш толку илјади евра за да бит успешна и да си ја завршит задачата. Немат друго, ќе морат да го земиме секој малолетник шо живејт во државава, да го ставиме во стаклено ѕвоно и таму да го чуваме се дур не наполнит 18 години. Нормално, за да мојме да ја извршиме операцијата „стаклено ѕвоно“ ќе ни требит и некоја просторија кај шо ќе ги чуваме сите малолетници, за шо мислам дека остана место на кејон на Вардар, некаде помеѓу Камени и мостон Око, помеѓу зградата на Уставниот суд, Музејот на восочни фигури и измеѓу споменицине. Ко ќе наполнат 18 години ќе им се извиниме шо сме ги чувале така и ќе им објасниме дека за све им е крив Бранко и зато требит нему да му се жалат. Пред да ги пуштиме спонатно да се соберат и да појдат да му протестирет на Бранко под пенџере, ќе им ги пуштиме сптојне за да знает дека не е убо да се дрогирет, ама и за да знает дека дрогашине се лоши луѓишта и дека по дифолт секој ден убивет по печеснаес луѓе. Исто ќе им објасниме и дека сите шо шмркет кокаин се богаташишта невидени а оние шо се си мавет игли со хероин стојат позади МТВ и се шиткет – три за сто.

А ние не морат да чекаме 18 години. Ние ќе ја решиме ситуацијава уште на 29 ноември. Тогаш ќе го воскресниме Тито и ќе напрајме влада на националниот спас а Коле ќе морат да си заминит. Или така некако. Бар така викат Угриновски од Титови леви сили, сега веќе дел од гооооолемиот опозициски блок шо ќе ја паѓат сегашнава влада а е составен од една партија шо појќе од пола година се пронаоѓат себеси, и уште 11 шо со години пробвет да се пронајдат и никако да им успејт. Сигурно Коле веќе се имат упрпано и ги имат спакувано куферите, само го чекат 29-ти за да мојт визно да си се либерализират некаде во странство, подалеку од силниов опозициски фронт... Сега уште да дојт и Третиот пат па ко ќе се најт Коле сардисан, стварно не ќе знајт кој пат попрво да го фатит. Дали автопатон Александар Велики, дали аеродромон Александар Велики, или да си заминит со камионот со кој ќе го донесат споменикон на Александар Велики. Малку ме зачуди то шо видов некои батки од третиот пат шо веројатно скршнале на погрешна кривина и се нашле во вториот пат ама шо да се прајт... морат негде да си се пикниш... пред да ти го пикнат... ливчето во избирачката кутија, а на него да не си заокружен ти...

Цела среќа шо хомосексуалците се заокружени во новиот Закон за заштита од дискриминација. Само штета што страницата од текстот на законот кај шо биле заокружени им требела на владина седница па ја скинале и од нејзе си напрајле авионче и си го летале низ Владана. Добро, можда не било баш на седница ама точката за заштита од дискриминација за лицата со поинаква сексуална ориентација последен пат е забележана пред да влезит во владана. Од тогаш и се губит секаква трага а ко шо објаснувет од Министерството за труд и социјална политика, со законот се гарантират заштитата од дискриминација по основа на „пол, раса, боја на кожата, јазик, вероисповед, политичко или друго мислење, национално или социјално потекло, врска со некое национално малцинство, имотна состојба, раѓање или друг статус“, и то било доволно а тука се подразбирало дека влегвет и хомосексуалците и останатите кои би биле дискриминирани по основ на нивната сексуална ориентација.

Многу нормално. Само нека се осмелит некој да ги дискриминрат. Одма ќе му го извает од џеб законот и ќе му речат – читај! Гледаш овде шо пишит? Не таму бе глуп, ваму подолу... „друг статус“ пишит... Е така. Јас сум ти батка друг статус и ти не смејш ни да ме пипниш. Само пробај па одма ти го викам министерон Џељаљ Бајрами да ти објаснит убо...

Ко шо и објасна на колешкана Сашка Цветковска од А1. Министерот и рече дека лицата дискриминирани по однос на сексуалната ориентација ќе можат исто како и останатите да си барет заштита. А по кој основ? Епа шо е битен основот... ако си барет ќе си најдат... така отприлика си кажа чоекон. А и во право си е. Вие камо среќа да сте дискриминирани... за основ е лесно, одма ќе го најме...

А па и хомосексуалциве, стварно не знам шо се бунат... Владејачкава партија била хомофобична. Па добро бе срцки, ако не ви чинит не гласајте ја. Еве, јас да сум ко вас на следните избори ќе гласам за здруженава опозиција. Таму ќе имет слух за вашите проблеми. Мислам дека и подобро законско решение ќе ви изготват тие. Предлагам за новиот закон да се консултирате со Слободан Угриновски од Титовине леви сили, ко докажан човек, борец за човекови права и слободи. Па чоекон дури и дојде поддршка да ви дајт на Маршот на толеранција. Или не беше поддршка. Е убо де... шо и да беше, битно дојде. А Вмровцине нигде ги немаше...

Море Слободан е вашиот спас! Море Угриновски за премиер! Море другарот Тито за претседател! Море да живее братството и единството!!!

(Авторот вели – Што ќе ти е будилник кога си имаш фини комшии со бурмашини...)

(Колумната е објавена во неделникот Сега на

04 02 2010

)

(Наредната во печатена форма во Сега во четврток на 11 02 2010 а во електронска на Мојон Блог во вторник на 16 02 2010 )

0 Марето од прво два at 22:15

Кај си бе читателу мој почитуван? Шо си прајш? Арен, здрав, жив, поручан од сабајле четврт бурек и јогуртче во чашка? По дома арни? Како на работа? Уште те нервират оној шефон шо нон стоп ти стојт над гла и ти барат да работиш појќе и од кого не мојш на мира да си ги провериш новите нотификејшнси на Фејсбук? Остај го, шо разбират тој, не е во чекор со времево ново...

Туку... да те прашав нешто... Читателу, дали ти теквит ко бевме прво одделение? Да бе, тогаш, на времето... така малечки и збунети, дотерани ко за на свадба во нова облека, залижани во косите, со тато или мама за рака кај учителката. Гледаш околу тебе уште еден куп други збунети малишани и си викаш – ова да ти било школо, а? Вртиш со глата наоколу така срамежливо и не ја пушташ мајка ти да излезит од училницата дур во меѓувреме влегвит учителката и почвит да зборвит нешо. Ти уште појќе си збунет и си викаш – добро бе, шо зборвит оваа, и шо ми требаше да станвам олку рано и да се зезнам вака... После многу години ко ќе завршиш со образование можда истото пак ќе си го речиш, ама тогаш си малечок и стварно не знајш многу за светот околу тебе. И уште не си сфатил шо се дешават, ѕвонало ѕвончето и завршил првиот час. Не си запамтил ни како ти се викат учителката али слушаш како викат дека сте имале пет минути одмор па ќе сте продолжеле. Истовремено сфаќаш дека мајка ти ќе морат да си ојт пошо, нели, сите родители требит да си одат во тој момент. Тука почвиш да плачиш, да пиштиш, да се дрецкаш од земја, пошо ти е страв сам да останиш со уш 30 збунети дечиња шо не ги познаваш. Или не? Не беше ти таков, нели читателу? Ти дури и ја бркаше мајка ти да си ојт шо побрзо... Знам, знам, храбар читател си ти, се бориш против неправди, секогаш прифаќаш предизвици...

Еееееј... прво одделение. Времиња беа тоа бе читателу... Па таа Марија... првата симпатија... Или не беше Марија? Абе не ме зезај, морало да имат некоја Марија со тебе во клас... Или некоја Елена. Или Катерина. Е добро де, неа Кате ја викавте, знам. Ама таа... симпатијата. Ти теквит прв пат ко ја забележа? Ти се случуваше нешто таму во стомакот. Ама појма немаше шо е то. Али сигурно ко ти текна како си се дрецкал по мајка ти на првиот час ти се заруменале обравчињата пошо си се сетил дека и таа те гледала. Е добро де... и таа еднаш плачеше. Шо дека... Ама Маре... На клупата пред тебе седеше. Заедно со Елена. Колку ли само пати ќе слушнеше како и барат на Елена острилка за моливот... Па Елена се мачит да ја најт нејзината низ ташната а твојата острилката на маса. Ама срам ти е да и ја дајш. Па дур си мислел како да и кажиш дека уствари ти имаш и сакаш да и ја дајш, Ели ја нашла нејзината па нишо. Мишн фејлд. За цело време дур траела операцијата „острилка“ и ти дур си се препотувал и црвенеел, другарчето од клупата те гледало и се чудело шо ти се дешават.

А ти теквит тогаш ни Маре ни Ели ко не носеја учебник а ти и другарчето ко имавте само еден, па учителката и рече на Маре да си го зејт столчето и да седнит до тебе и да гледат од вашиот учебник. И Ели замина на некоја друга клупа да седит ама сега не мојш да се сетиш на која. А и како би се сетил ко тебе целиот свет ти беше претворен во Маре, а и Маре ти беше целиот свет. Не се сеќаваш ни дали било то на час по Македонски или по ЗПО, ни дали сте го читале оној расказон со наслов „Петка за мама“, или пак сте ја учеле онаа лекцијана за семејството и за улогите кои членовите ги имаат во него. А и шо е битно. Битно Маре тогаш за прв пат седна толку блиску до тебе, а ти уште појќе се доближи до неа пошо столчињата ви беа доближани па ако те прашаше з`ш си го напрајл то, можеше сосема слободно да и речиш дека немат место, па ќе морат да се туткате малку. Да читателу, то беше часот ко си рече – е стварно го сакам ова школово. А и Марево си ги сакам.

А и како да не го сакаш, ко момето го имаше најубото и најмило лице на целиот, за тебе дотогаш познат свет. Беше иста ко Росалинда, нели читателу? Па ти, ако ти теквит, сакаше дури и да украдиш цвеќе од оние шо ги чуваше мајка ти по дома за да и го дајш да си го ставит во косата, ко цвеќаркана од серијана, ама ти беше срам. Па тебе ти беше срам и муабет да и напрајш иако ти беше пред тебе секој ден...

А ти теквит ко заврши првото полугодие и ко ве пуштија на зимски распуст? Беше среќен пошо идаше Нова Година а ти тогаш сеуште веруваше во Дедо Мраз. Веруваше и во многу други работи за кои отпосле дозна дека се само лага и измама. Ама тогаш, ко шо се согласивме и претходно, не знаеше многу за светот околу тебе, немаше други обврски освен то шо требаше да ојш на школо, а то шо знаеше да читаш и да пишиш, беше врвен успех со кој се гордееа твоите дома. Се гордееа, те фалеа пред роднините, па дури и те тераа да им читаш на тетинот и тетката. Да бе, онаа истата тетка шо те прашвеше кого го сакаш појќе, татко ти или мајка ти. А ти црвенеше и се мислеше како да и одговориш а да не навредиш никого. Гледано од денешна перспектива таа тетката беше многу безобразна, нели читателу? Па кај се поставувале на дете такви прашања... Ама остај ја неа. Дај да се вратиме на Марето. Кажи колку ти недостигаше дури бевте на распуст. Е добро, можда тогаш не ни знаеше шо е то недостигање, ама го чувствуваше то. Сакаше да се вратите пак на школо за да ги видиш другарчињата. За да ја видиш неа... Па после конечно почна и второто полугодие па ти сеуште секој ден одеше на школо, а Марето сеуште седеше во клупата пред тебе.

Каде ли е сега Марето бе читателу? Ја имаш видено? Си напрајл муабет? Сте испиле кафе заедно? Си и кажал за твоите детски емоции?

Знајш дека сега имат некое ново збунето мало детенце ко тебе? И то учит во прво одделение. И то си имат некоја своја Маре. И нему му се дешавет вакви случки. И то ја осознават љубовта во нејзините почетоци и невини форми... Ама ако детето по некоја случајност е Албанче, и ако по некоја друга случајност се родило во оваа погрешна географска точка, на почетокот од второто полугодие наместо да се занимават со својата Марија, то се занимават со нечии туѓи глупости.

Си размислил ли читателу што се случува во главите на малите првооделенчиња Албанци деновиве? Си помислил ли што размислуваат и колку им е вкусна оваа чорба од образование во која е фрлена најгнасната од сите можни мирудии, наречена политика, а која тие мораат да ја јадат? Сега кога ти текнува на твоето Маре, нека ти текне и на сите сегашни Мариња кои треба да бојкотираат настава и часови по Македонски јазик, иако од нештата кои започнуваат на буквата „б“, не стигнале многу подалеку од „боенка“ и „барбика“. Па што е тоа бојкот? На што ли ќе се потсетува Марето секој нареден пат кога ќе го слуша зборот „бојкот“?

Драг читателу, ако случајно се викаш Никола. Или ако се викаш Али. Или ако си дел од владата. Или собранието. Или Министерството за образование. Или ВМРО-ДПМНЕ. Или ДУИ. Или што и да е, а се наоѓа некаде помеѓу. Драг читателу, прочитај го текстов, потсети се на твојата Марија, па потоа размисли малку и на денешните првачиња. Помисли дека таму некаде има некое мало детенце, и дека тоа детенце сега почнува да го осознава светот околу себе, а и убавината на чувството наречено љубов. И дека и тоа си има некоја своја Марија.

Драг читателу, викни го на кафе твојот коалиционен партнер, потсетете се заедно на вашите првоодделенски мигови и решете ги проблемите. Ама погрижи се политиката да остане таму кај вас, во вашите убави кабинети, кај вашите убави кожни фотелји. Има време... еден ден сите тие дечиња ќе започнат да следат политика, некои од нив ќе се зачленат и во вашата партија а некои ќе седнат и во вашите фотелји.

Ама засега... оставете ги нека мечтаат и нека живеат во својот свет на бајки. Да... бајки. Наместо бојкот.

(Авторот посакува да се врати во прво. Тогаш се беше некако полесно...)

(Колумната е објавена во неделникот Сега на

28 01 2010)

(Наредната во печатена форма во Сега во четврток на 04 02 2010 а во електронска на Мојон Блог во вторник на 09 02 2010 )