0 Џоле во Њујорк at 13:06

Бетонска џунгла каде се создаваат соништата, место каде не постои нешто што не може да се направи, улици кои ќе направат да се чуствувате како нов, големи светлечки реклами кои ќе ве инспирираат... Така некако изгледа Њујорк во очите на Алиша Кис. Да де, да. И во очите на Џеј Зи ама мене сепак повеќе ми се допаѓа побавната верзија каде пее само госпоѓица Кис додека свири на пијано.

Деновиве таму е и нашиот ни претседател, Ѓорге Иванов. Го пративме да прошета , да каже некој збор на Генералното собрание на Обединетите Нации, да се види со некои чичковци таму па и тој да го доживее Њујорк низ своите очи. Најпрвин се виде со медијаторот во спорот за името Метју Нимиц а потоа и со грчкиот премиер Јоргос Папандреу. Од првата средба се очекуваше многу. Ако не повеќе, барем нов предлог. Но сепак, освен што не даде нов предлог, Нимиц му кажа на Џоле дека веќе му е смачено од занимавање со нашиот проблем и му кажа дека решението треба да си го бараат раководствата на двата соседи. Добро сега, не било баш со тие зборови но во суштина тоа е пораката на Нимиц.

Втората средба не беше планирана но сепак се случи. Откако премиерот Груевски до последен момент се мислеше и премислуваше сепак реши да не оди во Њујорк и средбата со грчкиот премиер да му ја препушти на претседателот. Иако медијаторот Нимиц порача дека токму раководствата на двете земји треба да разговараат и да изнајдат некакво решение, сепак нашиот премиер сметаше дека поважно е да ја отвори Илинденска и да прошета по штипските села, додека средбата со грчкиот премиер треба да ја оствари нашиот претседател кој нема ингеренции за решавање на вакви проблеми.

Според информациите од Њујорк, средбата имала за цел да придонесе во градењето на доверба меѓу двете земји а и двајцата соговорници се согласиле дека треба да преовладува позитивната реторика. Нашиот претседател го замолил грчкиот премиер да внимаваат со црвените линии и споменувањето на промена на Уставот бидејќи тоа е чуствително за македонските граѓани, а Папандреу имал разбирање за ова.

Сепак, само два дена претходно Иванов имаше обраќање пред Генералното собрание на ОН каде и не покажа нешто преголема чуствителност а и не се мачеше да одбира зборови опишувајќи го односот на Грција кон Македонија. Како што кажа Иванов, со блокирањето на влезот во НАТО и ЕУ Грција директно го спречува економскиот развој на Македонија, нешто слично како ембаргото од деведесеттите.

Освен тоа што ваквиот говор не соодвестува на тенденцијата за градење меѓусебна доверба, покажува и различно видување на ситуацијата кај врвот на државата, односно различни ставови на премиерот и претседателот, кои, како што слушнавме од Груевски, се во постојана комуникација.

Ако се сеќавате, пред три недели Груевски даде отчет за сработеното во овие четири години владеење и таму муабетите за пропаѓање во случај да не влеземе во ЕУ и НАТО ги оцени како црни сценарија на опозицијата направени за оцрнување на владејачката гарнитура, што, нели, значи дека Грција и покрај тоа што не не пушта да влеземе во меѓународните институции, не може да ни го запре развојот.

Можеби сепак и не разговараат за толку сериозни теми по телефон. Можеби Ѓорге му кажува на Никола за Њујорк и колку многу му се воодушевува а Никола пак му објаснува колку добро му стои новата лопата со која шета низ државава.

Инаку, обраќањето на нашиот претседател се случуваше на самитот посветен на остварувањето на милениумските развојни цели. Колку за потсетување, се работи за целта која си ја поставија Обединетите Нации уште во 2000 година, а таа е – преполување на сиромаштијата, гладта и болестите низ светот до 2015, како и еднакви можности за сите жители на планетава.

И ако за застојот во борбата против сиромаштијата Иванов ги обвини лошите грчишта, за здравството и образованието не обвинуваше никого бидејќи, како што кажа, Македонија може да се пофали со намалувањето на здравствените ризици и проширувањето на образованието.

- Забрзувањето на напредокот во една област повлекува забрзување на напредокот и во други области. Ваквата синергија е видлива и во Република Македонија, каде унапредувањето на здравјето на родилките, мајките и децата резултира со ниска смртност кај децата – му објаснуваше Иванов на светот.

Да, драги читатели. Убаво е светот да ја чуе таа наша приказна. Но колумнава не ја чита светот па затоа овде можеме слободно да се потсетиме и на другата наша приказна. Онаа каде за да влезете во болница ви е потребна камера. Онаа каде умираат и деца и родилки а министерот уверува дека процентот и не е така страшен. Онаа каде децата учат од учебници со сомнителна содржина. Онаа нашата. Преродбеничката.

(Авторот имаше роденден вчера. Ама не е проблем, и денес прима подароци)

0 Временска машина – 15 години наназад at 11:16

Помеѓу оваа влада и минатото има некоја посебна врска, некоја магија која ги спојува. Тие се совршени, како создадени еден за друг, и не можат еден без друг. Оваа влада не може без минатото бидејќи тоа и е главната тема и преокупација, а минатото не може без оваа влада бидејќи инаку нема да ни биде главна тема на муабет во сегашноста а како што тргнала работата и понатаму во иднината.

Токму за владењеето на оваа гарнитура почнавме поинтензивно да го прекопуваме ова парче земја и да си ги бараме корените, чичко Александар Големиот ни стана главен фраер и ѕвезда водилка, а се убедувавме и дека Античките Македонци се наши директни предци, односно дека освен што нашите пра-пра-пра-пра-пра... дедовци биле дел од фалангата, тие низ годините воопшто не се измешале со други народи и сме останале чисти и антички. Во античката еуфоријата по Ацета Големиот го именувавме и воопшто неголемиот скопски аеродром а ова име го доби и автопатот Скопје-Велес.

Токму за владењеето на оваа гарнитура фрламе милиони и милиони евра за градење на споменици на јунаците од минатото на оваа точка на планетава. Добро сега, да си бидеме искрени, покрај за јунаците фрламе пари и за личности кои и не биле баш јунаци а во приказната влегуваат и разни животински видови. За тоа време во сегашноста бележиме рекордна сиромаштија, за да не примат во болница треба да викнеме камерман, а децата ни учат од учебници со сомнителна содржина и квалитет.

Токму за владењеето на оваа гарнитура сите грешки ги наоѓаме во владеењето на претходниците и Бранко е дежурен виновник за сето она што е лошо овде и сега додека никој не знае да ни каже што ќе биде утре а уште помалку задутре.

Таква е и најновата приказна која е актуелна деновиве. Работниот наслов е „95-та“а по потреба може и да се развлекува нанапред и наназад низ деведесеттите. Првично ја започна нашиот ни претседател, Ѓорге Иванов. Наместо да си ужива во погледот на Охридското Езеро, тој ги викна новинарите-дописници од Охрид во вилата Билјана на по едно кафе и на муабет официјално облежан како брифинг (не се носат камери и диктафони и не се снима а информациите обично се пренесуваат без точно да се наведе кој ги дал, освен ако бриферот дозволи да му се спомнува и името) и си направи проблеми.

Иванов на новинарите им кажал дека кога бил во Сребреница се сретнал со европратеничката Дорис Пак која му открила дека во 1995 Македонија пропуштила голема шанса за влез во ЕУ и НАТО под референцата ФИРОМ. Тогашното раководство добило покана но ја одбило од неразбирливи причини.

Медиумите ја пренесоа оваа информација, па на еден новинар му текна да ја побара европратеничката и да ја праша нешто повеќе околу пропуштената шанса. Сепак, наместо да почне да му објаснува за шансата таа му кажа дека не се ни сретнала со претседателот а не пак да му кажала нешто такво и му се закани со тужба доколку не се извини за лажната информација.

Потоа Иванов и се јавил и и кажал дека новинарите погрешно го разбрале и погрешно ја пренеле неговата изјава а тој само сакал да поттикне истражувачко новинарство. Таа решила да му поверува и да не го тужи а приказната кај нас продолжи да се развива.

За пропуштената шанса обвинуваа и пратениците на ВМРО-ДПМНЕ а дојде и европратеникот Бернд Поселт кој ја потврди информацијата. По сето ова сосема очекувано и премиерот Груевски не ја пропушти шансата повикувајќи се на Иванов и Поселт уште еднаш да го обвини Бранко за лошите деведесетти и пропуштената шанса во 95-та.

Некаде при крајот на оваа приказна своја изјава даде и амбасадорот на Европската Унија Ерван Фуере кој претходно споменатите ги нарече луѓе со бујна фантазија. Премиерот одбиваше да прифати дека амбасадорот го демантирал но докажувањето на демантот и не ми е баш тема на муабетов.

Сакав само да прашам, доколку некој ни понудил таква покана, каде се документите и доказите? Бидејќи мене ми даваат покана и кога ме канат на свадба а не пак кога цела една држава канат во така сериозни институции. И нормално, таквиот доказ треба да го дадат оние кои што тврдат дека постоело такво нешто. Сигурно нема да очекуваме Бранко да даде документ во кој пишува дека не ни било понудено членство...

Друга работа... сиве овие години Европската Комисија прави годишни извештаи за напредокот на државава во кои секогаш има забелешки и работи кои што треба да се поправат. Ситуацијата со судството, корупцијата, слободата на медиумите и еден куп други. Веќе дојдовме во ситуација кога ни велат дека сме океј и дека ако го решиме проблемот со името ќе почнеме со преговорите за членство но зарем тогаш сите овие работи биле решени и немало проблеми за влез а со тек на годините сме се вратиле многу чекори наназад и сега треба да дојдеме на истата ситуација како во 95-та па за да можеме да влеземе во меѓународните институции?

Ако е така тогаш тоа зборува многу лошо за вас, дами и господа кои ја имате власта и го обвинувате Бранко за неговото време, а се фалите дека овие години биле најдобрите за Македонија и само уште да не била светската економска криза...

И сосема за крај... не знам дали во 95-та имало шанса да влеземе во ЕУ и НАТО а некој ја пропуштил, но знам дека 15 години подоцна, во 2010, имаме шанса за влез во НАТО и за почеток на преговорите за влез во ЕУ. Се надевам дека нема да има потреба некој за 15 години од сега, во 2025, да пишува за сегашната пропуштена шанса...

(Авторот се моли за Нимиц да може точно да го разбере Иванов утре во Њујорк)

(Колумната е објавена во весникот Шпиц на 18

09 2010

)

(Наредната во сабота на 25 09 2010 во прилогот „Сега“ во дневниот весник Шпиц)

0 Укинете ја Антикорупциска! at 14:57

Пред нешто повеќе од месец дена ја напишав, луѓето кои работат во весников ја ставија на странициве а вработените во печатницата „Мисирков“ ја испечатија колумната насловена како „ВМРО и СДСМ, фала ви, баш сте срциња“. Ме инспирираа тогашните настани со функционерите кои имаа по две функции и земаа по две плати од буџетот, спротивно на законот. Новинарите направија еден куп прилози и текстови а од Антикорупциска стигнаа 116 апели за да се откажат од една од функциите но ништо не се случуваше. Се до моментот поради кој ја напишав тогашната колумна (24 јули 2010) од која ви го издвојувам следното:

„Најогромната благодарност би сакал да ја упатам кон двете партии чие име може да се пронајде во насловот на оваа благодарница. Во секој случај поголема кон ВМРО-ДПМНЕ бидејќи оваа партија прва одржа состанок на Централниот комитет на кој беше решено дека нивните функционери ќе мора да се откажат од една од функциите. Но се разбира, не поради апелите од предавничките медиуми и Антикорупциската комисија туку поради нивните лични убедувања и заложби за подобра Македонија. Благодарност упатувам и до СДСМ бидејќи веднаш по нивните владејачки колеги, и тие решија и им го наложија на своите функционери истото.

Тука ќе морам да се запрашам и што ли ќе се случуваше да не постоевте вие, драги партии, па да се грижите за спроведувањето на правото и законите во оваа држава. Сигурен сум дека башибозук ќе беше правиот збор. Цела среќа што сме се нашле тука на ова волшебно парче земја на кое вие одредувате што е закон а што нема врска, и што треба да се почитува а што не. Ептен ви благодарам.“

На месец дена по колумнава, односно до 31 август, крајниот датум поставен од владејачката партија, сите (или барем оние за кои знаевме) функционери со по две функции се откажаа од едната. И нормално, за тоа не ја известуваа Антикорупциската комисија туку „комисијата“ која им ја даде наредбата – партиската. Претседателот Илми Селами им се пожали на новинарите дека од медиумите дознаваат и прибираат информации за тоа кој функционер дали и од која функција се откажал.

Во меѓувреме со ребалансот на Буџетот им беа скратени 30 посто од финансиите па од комисијата велат дека сега немаат пари за нормално функционирање а Министерството за правда има изготвено измени на законот со кои се крати мандатот на членовите од пет на четири години со што овој состав би требало да си замине во февруари.

И додека Селами обвинува за упад во работата, министерот Маневски вели дека законот бил многу европски, а премиерот Груевски вели дека често се случувало од нив да бараат нешто да направат а откако ќе го направеле да прашуваат зошто го правеле тоа. „ За жал во Македонија многу често се случува тоа, меѓутоа гледаме што е добро, а не што викаат и како викаат“, беше ставот на премиерот. Не знам на кого точно мислеше со ова ама ќе си дозволам да претпоставам дека дека токму Селами ги барал измените а сега откако ги добива не му чинат.

И да, добро претпоставувате. Следува делот каде треба да поентирам со она што го пишува во насловот на колумнава. Кога веќе никој не ги слуша препораките на комисијата а таа нема законска можност да го изврши законот (како во случајот со двојните функционери), кога веќе парите кои од буџетот се издвојуваат за нејзино функционирање се преголем товар за истиот, кога веќе власта сака да им го скрати мандатот со што сегашните антикорупционери ќе си одат за неколку месеци, не гледам ништо пологично од мојот апел - укинете ја Антикорупциска!

Нејзините ингеренции префрлете ги на партиите па потоа повторно ќе чекаме партијата да се смилува и да упати наредба до своите членови да се откажат од нешто или да престанат да го кршат законот. Очигледно тоа најдобро функционира па со тоа владејачката партија (па и другите партии) ќе може да си запише уште еден поен на своето конто, за борба против корупцијата.

Ај што се знае, па бар и нека се озакони тоа дека партијата е најголем закон во оваа држава!

(Авторот им посакува многу среќа на учениците кои ќе учат од нашите учебници во новата учебна година. Ќе им треба)

(Колумната е објавена во весникот Шпиц на

04 09 2010

)

(Наредната во сабота на 11 09 2010 во прилогот „Сега“ во дневниот весник Шпиц)