Хајлајц

Старион БлогСтарион Блог Овде пишував повеќе од осум месеци и има што да се чита. Ако ве интересира клик на линкот.

Линк

З`ш да не...З`ш да не... Нови колумни од серијалот „з`ш да не...“ секоја сабота во весникот Шпиц.

Линк

Моине фото сторииНа рапорт со Јофе Сите емисии на Youtube каналот.

Линк

Jun 26, 2010

0
Поранешна Џунгловска Република Мунгла 3


Ви текнува на она чувство кога читате нешто и тоа ви се чини навистина многу познато, исто како да сте го доживеале самите вие? Е па, така некако би требало да ви звучи и оваа басна во продолженија, која зборува за една глутница лавови која по џунглокалипсата си ја однесе својата Мунгла в пустина. Наиде на проблем кога сакаше да влезе во сојуз (Обединетите животински нации) со останатите животни од пустината, проблем кој доаѓаше од нивните страшни јужни соседи - ајкулите. Тие не дозволуваа прием во организацијата под нивното име Република Мунгла, па со посредство на орлите од Обединетите животински нации (ОЖН) беше изнајдено привремено решение - Поранешна Џунгловска Република Мунгла.

Според договорот, лавовите и ајкулите требаше да разговараат и да дојдат до конечно решение, но главниот ајкул Папа ен Дреу одлучи дека не сака повеќе ни глас да им чуе. Дури му забранија и на кртот да поминува низ нивната територија за да им носи храна на лавовите. За среќа, на помош на лавовите им дојдоа китовите кои ги натераа и двете страни да потпишат привремена спогодба во Кит Јорк. Убедувањето продолжи преку неколку орли посредници.

Низ годините и не се случуваше нешто посебно. Лавовите преживуваа во еден од најпустите делови од пустината, во место во кое немаше многу храна и вода, некои умираа поради тоа, но проблемот со ајкулите не се решаваше. Сепак, како што поминуваа годините тие се откажаа од првото барање - во новото име воопшто да не се споменува зборот Мунгла.

На десет години по преселбата во пустината, и шест години по привремената спогодба од Кит Јорк, се случи голем настан за лавовите. Извештај за спорот помеѓу лавовите и ајкулите направи Животинската кризна група (ЖКГ). Таму за првпат паметни животни од целата пустина даваа решенија за проблемот. Тие предлагаа најпрво меѓусебно да се договорат лавовите и ајкулите, а потоа да се најде посебно решение кое ќе го користи целата пустина. Едно од можните решенија за меѓуживотинска употреба кое го нудеа тие беше со чудната транскрипција на универзалниот јазик на животните Републиц оф Мунгла, наместо како што требаше да биде - Републиц оф Мунгле.

Паметните животни од ЖКГ нудеа и име кое ќе го користат ајкулите кога ќе им прават муабет на лавовите. Решението беше Горна Мунгла, што претставуваше сложено име со географска одредница. Се нудеа и други предлози како - Северна Мунгла, Нова Мунгла, Уставна Република Мунгла, Независна Република Мунгла, Демократска Република Мунгла и многу други.

Најмногу за проблемот се заинтересира орелот посредник Ним Иц од ОЖН. Тој досега понуди многу предлози, но сите се одбиени, или заеднички и од лавовите и од ајкулите, или само од едниот од соседите во пустината.

На 14 години по прогласувањето на независноста на Република Мунгла, господинот орел Ним Иц понуди еден куп идеи за решавање на проблемот. Нудеше имиња за меѓуживотинска употреба, почнувајќи од Република Мунгла со транскрипција на универзалниот животински јазик како Република Мунгла или Републиц оф Мунгла. Според предлогот, животните кои престојуваа на тоа парче земја се означуваа како лавови на Република Мунгла, односно лавови на Републиц оф Мунгла. Лавовите го прифатија овој предлог без премногу рикање и покажување задоволство, но, сепак, и покрај тоа, лошите ајкулишта не беа задоволни и бараа повеќе и повеќе.

Иако лавовите веќе беа влезени во Обединетите животински нации, се спремаа да влезат и во другите животински друштва. Сакаа да се придружат во друштвото наречено БАТО кое се грижеше за безбедноста во пустината, каде главни беа големите батковци - слоновите. Сакаа да влезат и во Пустинската унија (ПУ), која најмногу се грижеше за пустинската економија и каде што главни беа мравките. Да, да, мравките. А што, вие да не очекувавте дека штурците ќе се грижат за економијата во пустината?

Глутницата лавови навистина многу сакаше да се придружи кон овие друштва, но слоновите и мравките не беа единствените кои одлучуваа за прием на нови животни членки. Исто како и во ОЖН, ајкулите од поодамна беа членки и на БАТО и на ПУ, па не даваа согласност за влез на глутницата лавови во овие организации сe додека не го решат проблемот со името. Веќе се наближуваше самитот на БАТО во Кукурешт, а лавовите ги фаќаше паника.

Што се случуваше во периодот кој следуваше со глутницата лавови и нивниот Крал Лав - Коле, дознајте следната сабота во последното продолжение од нашата пустинска басна.

(Авторот си замислува дека пишува шпанска серија, па ја прави баснава во сто продолженија)

(Колумната е објавена во весникот Шпиц на
26
06 2010)
(Наредната во сабота на 03 07 2010 во прилогот „Сега“ во дневниот весник Шпиц)

Jun 19, 2010

0
Поранешна Џунгловска Република Мунгла 2


Си беше еднаш, многу далеку, преку седум планини, седум мориња... Ви изгледа претходната реченица како дежа-ву? Е па, ако сте редовен читател, така и треба да ви изгледа. Бидејќи, драги мои, токму така го почнавме првиот дел од басната во која главни јунаци се глутницата лавови предводена од Коле - кралот Лав. Само што, пред да почнам да ви раскажувам за него, ви ја раскажував историјата на неговата глутница лавови.

Минатата сабота ви кажав како глутницата лавови по џунглокалипсата си ја зеде својата Мунгла и од џунглата ја однесе во пустината. Таму сакаше да влезе во сојуз (Обединетите животински нации) со останатите животни кои по сите можни калипси беа населени на тоа место, но нивните најблиски соседи од јужната страна, ајкулите, не им го дозволија тоа под нивното име Република Мунгла, тврдејќи дека со тоа го нарушуваат суверенитетот на нивниот простор во пустината и покажуваат територијални претензии кон него.

На лавовите им доаѓаше да заплачат. Конечно си најдоа свое парче земја и сакаа со него да влезат во заедница со останатите животни од целата пустина, а лошите ајкулишта не им го дозволуваа тоа. Што ќе правиме сега, велеа тие.

Што направија? Е па, драги мои, орлите кои шефуваа со Обединетите животински нации (ОЖН) решија да помогнат во надминување на проблемот. Застанаа на границата меѓу лавовите и ајкулите и почнаа да одлетуваат, те на едната, те на другата страна. Преговараа, се договараа, се објаснуваа... се додека не дојде главниот во ОЖН, орелот Бутрос Гали. Тој како најпаметен предложи привремено решение, колку за да можат лавовите да влезат во друштвото на останатите животни од пустината.

Предлогот гласеше Поранешна Џунгловска Република Мунгла, а согласност од страната на лавовите даде Бранко - кралот Лав Џуниор, по налог на постариот крал Лав - Кире. Кире ја убедуваше глутницата лавови дека тоа име ќе им биде само за кратко време, но подоцна лавовите сфатија дека тоа воопшто не е така. Лавот Бранко, пак, уште од тоа време е крив.

Две години по доаѓањето во пустината, ОЖН конечно ги прими лавовите во своето животинско царство. Само што лавовите овојпат не беа кралеви на царството. Далеку од тоа, тие беа примени под привремено име, нешто што не беше дел од условите на орлите и на ОЖН. Сепак, лавовите беа среќни што конечно се дел од големото животинско семејство и што не се сами во пустината.

Почнаа почесто да одат кај другите животни кои живееја низ пустината, да рикаат и со тоа да воспоставуваат пријателски односи и да ги убедуваат дека се одѕиваат на името Република Мунгла, а не на лошото Поранешна Џунгловска Република Мунгла. Злобните ајкулишта, пак, ги убедуваа останатите животни низ пустината дека лавовите се лоши, дека сакале да им го земат нивното парче земја и да ги изедат.

Освен што лавовите имаа такво долго и глупаво име во ОЖН, новиот главен ајкул (машки род од ајкула) Папа ен Дреу реши дека не сака повеќе ни муабет да им прави и да се договараат за конечното име на парчето земја на лавовите.

Кире - кралот Лав ги убедуваше лавовите дека тие го имаат најубавото место во целата пустина и дека нема потреба од никакви грижи и секирации. Им велеше дека нивната Мунгла е оаза. Лавовите, пак, не се чувствуваа така. Откако се разделија од нивната џунгла и дојдоа во пустината, секој ден имаа се помалку за јадење. Кралевите на глутницата почнаа да го распродаваат она што го имаа понесено со себе од џунглата во замена за храна. Само што храната не беше за сите. Некои од лавовите имаа по многу за јадење, а имаше и такви кои остануваа без ништо, па бараа од нивните пријатели. За ситуацијата да биде уште полоша ајкулите решија, освен контактите, да прекинат и се останато. Му забранија и на кртот да поминува низ нивната територија за да им носи храна на лавовите. Кутрите лавови мораа да се снаоѓаат и да бараат други животни кои ќе можат да им доставуваат храна.

Така беше година и пол. Или подобро да кажеме, драг читателу, тоа беше една долга година и пол. За среќа, тука беа китовите, најголемите и најјаките од сите животни во пустината. Тие ги викнаа и лавовите и ајкулите и ги натераа да потпишат времена спогодба во Кит Јорк. Со спогодбата лавовите се согласија да извадат половина од перките од вентилаторот со кој се ладеа од пеколните пустински жештини и да останат на осум. Исто така, се заколнаа во мајка дека нејќат да им го земат местото на ајкулите и дека нема да ги изедат. Ајкулите, пак, се заколнаа дека нема повторно да им поставуваат високи блокади, кои овие нема да можат да ги поминат кога ќе сакаат да влезат во друштво со животните од пустината.

Китовите се откажаа од убедување и тоа им го препуштија на орлите од ОЖН. Низ годините се изредија многу орли посредници... од Венс, преку О'Нил, па се до господинот орел Ним Иц.

Се прашувате дали се договорија нешто?

И јас се прашувам да ви кажам право. Ај ако не да почекаме до следната сабота, па да прочитаме...

(Авторот чека до следната сабота)

(Колумната е објавена во весникот Шпиц на 19 06 2010)
(Наредната во сабота на 26 06 2010 во прилогот „Сега“ во дневниот весник Шпиц)

Jun 12, 2010

0
Поранешна Џунгловска Република Мунгла 1

Си беше еднаш, многу далеку, преку седум планини, седум мориња и седум слободни економски зони - Бунарџик 1, Бунарџик 2, Бунарџик 3 и остатокот веќе го знаете... Си живееше таму еден крал. Коле - Кралот Лав. Така го викаа, а и многу го сакаа сите лавови. Ама сите. Од најмладо до најстаро. Коле беше нивниот пастир. Ги водеше и бранеше од сите што сакаа да им наштетат. А такви имаше многу. Еден цел куп. Кој од кој полош. Ама лавовите го имаа Коле - Кралот Лав и не се плашеа од никого. Беа среќни и весели. А и како да не бидат кога се им беше прекрасно и волшебно. Се, освен една работа. А за да можеш да ја разбереш таа работа, драг читателу, ќе мораме да се вратиме многу години наназад во приказнава.

Вака беше...

Еден сончев ден... Не, не. Едно сончево неделно утро... Не, не. Не бива и така. Пред многу години... Е вака веќе може.

Пред многу години, во една прекрасна џунгла си живееше една глутница лавови најубава на цел свет. Имаа се што им треба. Живееја во сојуз со останатите животни од џунглата и не работеа многу, ама имаа доволно храна и прекрасни услови за живот. Тие тоа сакаа да си го викаат - клати кокос, земај мокос (збор што во џунглата означуваше приход, нешто како плата, а всушност големи количества храна). Иако живееја во сојуз со останатите жители на џунглата, лавовите си имаа своја територија која си ја викаа Мунгла. Мораа да ги слушаат наредбите кои доаѓаа од горе, од високите дрва од џунглата, но, сепак, си имаа свое парче земја кое многу си го сакаа. Живееја така многу години, во хармонија, братство и единство со другите жители на џунглата.

Живееја, се додека не настапи џунглокалипсата. Животните почнаа да се убиваат и да се јадат меѓу себе. Само лавовите успеаја да се разделат од џунглата на мирен начин. Си ја зедоа својата Мунгла и си ја однесоа на едно од малкуте места останати по џунглокалипсата. В пустина.

Си најдоа убаво место, си ја сместија и рекоа - од денес сме независни. Тогашниот Крал Лав - Кире излезе пред насобраните лавови и им рече – „Да ви честитам слободна, суверена и самостојна Мунгла!“. Лавовите почнаа да рикаат и да скандираат - Мунгла, Мунгла, Мунгла... Беа оставени сами на себе, беа независни и пресреќни. Очекуваа многу од својата Мунгла. Но, не знаеја што ги очекува. Или подобро да кажеме, драг читателу, не ни беа свесни низ што се ќе треба да поминат со својата независна Мунгла.

Уште во наредната година посакаа да се зачленат во Обединетите животински нации (ОЖН), организација во која членуваа сите животни во пустината, преживеани по џунглокалипсата и сите останати калипси. Главни таму беа орлите. Тие раководеа со организацијата, најмногу поради тоа што можеа да летаат, да ја обиколуваат целата пустина и да гледаат што прават нивните животни-членки.

По упатеното барање, орлите долетаа кај лавовите и направија контрола, увидоа како лавовите си ја обележале својата територија, што прават во неа и дали ги исполнуваат условите за влез во големото животинско семејство. И всушност да, лавовите ги исполнуваа сите зацртани услови. Но, не драг читателу, немој да мислиш дека лавовите така среќни и весели веднаш влегоа во ОЖН.

Се појави проблем кој доаѓаше од едни од најблиските соседи на лавовите, ајкулите. Ајкулите беа многу страшни. Мноооогу страшни. Со големи, страшни и никогаш со четкичка и пастичка неизмиени забиштааааа... По океанокалипсата и тие беа дел од пустината и живееја веднаш до лавовите, од нивната јужна страна. Тие веќе беа членки на ОЖН и имаа право на збор. А правото на збор го искористија на еден многу гаден, ем гнасен начин.

Велам гаден ем гнасен, како прво поради тоа што говорејќи од нечистите забишта се ширеше ептен непријатна миризба, а како второ поради тоа што не им дозволија на лавовите да влезат во ОЖН и им поставија блокада... толку висока што овие не можеа да ја прескокнат.

Ајкулиштата се жалеа дека новите северни соседи (лавовите), со своето име (Мунгла) го нарушуваат суверенитетот на нивниот простор во пустината и покажуваат територијални претензии кон истиот. Тие раскажуваа како во океанот каде што живееле имале место кое и тие си го викале Мунгла, па не сакаа лавовите да влезат во ОЖН под тоа име.

На лавовите им доаѓаше да заплачат. Конечно си најдоа свое парче земја и сакаа со него да влезат во заедница со останатите животни од целата пустина, а лошите ајкулишта не им го дозволуваа тоа. Што ќе правиме сега, велеа тие.

Што направија? Приклучете се на фреквенција на „Шпиц“ во најблиската трафика на 5-денарски мегахерци и наредната сабота и дознајте. Приказната продолжува...

(Авторот ко мал читал басни од Езоп)

(Колумната е објавена во весникот Шпиц на 12 06 2010)
(Наредната во сабота на 19 06 2010 во прилогот „Сега“ во дневниот весник Шпиц)

Jun 4, 2010

0
Каква Таква Република Македонија

Лелеееее браааааат! Леееееее брааааааат! Лееееее браааааат, немаш појма колку само сум возбуден! Немаш појма во каков седум-осмински такт ми чукат срцево! Немаш појма колку шеснаескраки сонца ми ја греат душава! Немаш појма колку само темјан имат во шталава универзална!

Господ! Господ ни го прати божјиот ангел Груевски! Да не штитит ко антиракетен штит! Да не бранит ко Касиљас! Да не чуват ко бејбиситерка! Да ни продават бајки ко браќата Грим!

Дали виде? Дали само виде кој е вистинскиот лидер и пастир на македонскиот народ? Дали само виде кој е тој што го сака својот народ и не се плаши од него, тој што е бесмртен и е вечен негов лидер и водач?

Ти мислиш дека Пастирот туку така ќе потклекнит пред многубројните политичари, колумнисти и мисионери? Ало, бреееееее! Овде имат народ! Два милиони живи души! И СИТЕ... да, да, добро прочита, СИТЕ тие размислуваат со своја глава, имаат свои потреби, имаат свои ставови и свои чувства! И пази ваму... СИТЕ тие два милиони имаат ИСТ став за името!

Шо? Се чудиш како можит два милиони живи души кои размислуваат со своја глава, имаат свои потреби, свои ставови и свои чувства, да имаат ист став за некое прашање? Е, па еве го одговорот:

- Овој народ, каков-таков, е господар на овој простор и тој одлучува за своето име и за својот идентитет!!!

Да! Точно така. Немој да мислиш дека ова е каков било народ. Немој да мислиш дека ова е некој незначаен народ, присобран од улица, испарталавен, искинат, измрсулавен, необразован, без пари в џеб...

Не бре! Ова е каков-таков народ!!! И како таков, овој народ ја има силата! И го има Пастирот! И многу добро знае што е разумен компромис!

Шо? Ти не знајш шо е разумен компромис? Е, па извини шо вака ќе те разочарам, ама ти по се изгледа не си каков-таков читател! Ти си сигурно еден од малкутемина кои не се какви-такви и кои заедно со колумнистине се во црниот тефтер за ликвидација на Миленко. Предавници едни! Не-какви-такви едни!

Еве кој знајт шо е разумен компромис и како се постигнуват!

- Ако дојде решение компромисно, кое што е прифатливо за граѓаните, кое што не прави штета на државните и на националните интереси, ние со задоволство тоа би го охрабриле, би го поддржале и се надевам дека и граѓаните би го поддржале - изјави премиерот на Република Македонија, господинот Каков Таков.

Каков компромис? Таков компромис! Сега сфати бе, читателу не-каков таков? Искрено се надевам дека сфати пошо јас имам една многу важна работа да им кажам на останативе какви-такви читатели.

Вака беше...

Си седам јас пред компјутер, закачен на Јутјуб, го гледам клипчено кај шо Господ, каков-таков, ни се јавуват на нас Македоноидите и ни објаснуват како тоа ние сме зачетници на белата раса. Си викам, убо викат Господ. Какви-такви, ние сме зачетници на цела раса, бре! То не е мала работа, да знајш.

И дури си седам и си се воодушевувам, наеднаш ми заѕвоне ѕвончено лево од вратана. Си викам, де бееееее... пак Јеховини сведоци? Каков сведок бре, нит сум видел, нит сум чул, нит знам нешто... ја бев у подрууум!

Ама не. Не беа тие. Отворам и гледам некој господин. Фин вака на прв поглед. Со црвени панталони и жолто палто. Под палтото портокалова маица, „Еден за сите“ му пишеше. Сигурно од ланските избори му беше останата. Носеше и ружа на реверот. Само шо отворив, одма се развика:

- Јас дојдов!

- Дојде? Чекај малку бе. Кој си ти? И кој те викнал па да дојдиш?

- Како кој? Јас сум бе Јофе. Шо, не ме познаваш?

- А бе... на секоја раскрсница гледам знамиња вака ко тебе облечени, закачени на јарболи од по сто метри ама... тебе, вака искрено... не те имам видено досега. А, па можда те имет сменато некоја втора сабота од месецот, па зато...

- Ма какво знаме... не биди смешен. Јас сум ти компромисно решение. Господин Разумен Компромис, мило ми е - ми викат, и ми подават рака.

- Па, кај си бе господине Разумен?!? Па, знајш од кога те чекавме? Па, знајш од кога се чудевме шо ќе ни кажиш ко ќе се видиме?

- Знам, знам... ама чекав да ме викнат. И еве сега Коле конечно ме викна. Тој рече ако дојдам ќе ме прифатите, и еве јас дојдов. Сега уште да ми кажиш кај да го најдам него...

- Их, па то е лесно бе господине Разумен. Мојш да го најш во кое било време од денот и ноќта на Илинденска 24/7. Не се секирај, кога и да појш ќе го најш, пошо тој секогаш е таму. Нон стоп работит. Не преродуват. Само можда ќе требит да го почекаш едно пола саат дур да дојт ама ќе се снајш, голем си веќе...

- Сполај ти Јофе. Фала ти многу. Еве, веднаш одам да му го кажам решението.

- Чекај бе, чекај! Барем едно кафе да се напиеше. Барем решението да ми го кажеше пред да заминиш...

И ми го кажа да ви кажам право. И сигурен сум дека е заемно прифатливо решение и дека Грчиштана немат да се бунат. Само ми рече да не го пишам по текстој. И не го пишам. Ама го зезнав. Го ставив во насловот!

(Авторот е каков-таков)

(Колумната е објавена во весникот Шпиц на 04 06 2010)
(Наредната во сабота на 12 06 2010 во прилогот „Сега“ во дневниот весник Шпиц)