Скопјанишча, полека со топлата вода! at 20:49

Уанаби поп или рок-стар личностите сосема ги разбирам, стварно блескаво изгледат таквиот сон. Ама зато никако не можам да ги сфатам уанаба фолк-ѕвезда луѓето чиј сон е да бидат ко оние од Пинк, телевизијана, не пејачкана, да се разбериме. А во Македонијава и никогаш не се створи некоја фолк естрада или пак некоја ѕвезда ко шо ги имат кај соседиве. Добро, извини, ја заборајв Благица Павловска. Жената која своите дојки ги сметат за национално благо и ги ваѓат по весници во секоја можна прилика. Дури и Памела Андерсон мојт да и подзавидит, жими тебе. Колку се израдвев ко прочитав пред некое време дека му била верна на маж је, кој да ти бил затвор, та освен шо му била верна дури и зела да варосат и да зачистит по дома, да не случајно немојт да ја поднесит промената ко ќе се вратит, да не го мавнит дамла ако наместо затворскиот лукзуз на кој е навикнат најт флека на ѕидон...

И остај шо му била верна нему, дури и на Бога да ти била верна, читам како и се јавил Св. Јован на сон и и кажал во која црква да однесит три кила масло за да имат со шо да прает салата летово попојте таму. Добро, можда и не беше приказната со масло, не памтам баш пошо одамна беше, ама многу добро ги памтам фотките, море не да ги памтам, ми останаја ко траума од детство и ги сонвам понекогаш... Благица, распослана на плочки во поза „си го барам паметот, да не ми го видел некој“, или качена на скала во поза... море бегај таму, какви пози, ти викам трауми си имам сега, се будам понекош во пет сабајле и си повторувам „нема секс без Саше, нема секс без Саше, има будали колку да сакаш, има...“ И стварно имат. Само уште не можам да сфатам кој се палит на братски подадената дојка или чесниот асексуален збор на тетка Благица...

Од каде Благица на почетоков на приказнава охридска? Епа баш пред да почнам да ја пишам приказнава вртев по канали на телевизорон и случајно на една телевизија налетав на некој батко со име Рубинчо и ми го разубај денов да ти кажам право. Еден од оние гореспоменатите уанаба фолк-ѕвезда луѓе. Нешто слично ко оние шо пееја „Две солзи ми капнаа“ или „три кила банани“ само позабавен. Батево викат – „ Нека пукнат сите знаааај, за нас двајца нема крааај, нека пукнат сите знаааај, за нас двајца нема крааај. Јас за тие зелени очи љубовна рана срце ми кочи, јас за тие зелени очи минувам безброј неспани ноќи...“. Не знам дали пукнале сите ама јас стварно пукнав... од смеење. Покрај вака ретардиран текст уште и ко ќе фрлеше некој манијакален поглед кон камерманот, па ко ќе заденсаше, ко ќе се свртеше за 360, ко ќе се расфрцкаше со газон... да ти е криво шо не си камерманот.

Рубинчо да ти кажам право секој ден би го гледал, барем ќе те насмејт чоекон. А шо да речиш вести ко ќе гледаш, да не знајш на која попрво да се расплачиш. Таман си ги забришал солзите, оп – поскапел бензинот. Таман си решил да се возиш со автобус, го поништиле тендерот. Али ко ќе гледам вести најмногу се радвам ко ќе видам како двајца полицајци наоружани со противтенковска артилерија и црни чорапи на глајне носат некоја тетка пред пензија во оние пепел, мепел акции. Е дури тогаш си викам, имало правда бе да му онадам матер, браво бе Гордано, стварно најјака си. Сигурно и теткине шо ги носат то си викет дур пробвет да се сетет дали пресумпција на невиност беше да не ти ја удрет глата ко ќе те ваѓет од Дифендер или да ти дозволет да се нашминкаш за пред камерине и блицојне.

Пред некој ден и кај нас во Охрид, ми се чинит за прв пат, имаше вакво спектакуларно апсење на некој чоек шо пренесвел оружје од Албанија.Аку, аку, дај малку и охриѓани да се уверат во познатата девиза „секој е невин се додека не се докажит спротивното, или дури не излезит на телевизија“, или во онаа на Енди Ворхол дека во развиените општества ќе дојт време кога сите ќе доживеат свои пет минути слава. И пошо Вучиќ одамна ги заврши својте пет минути, МВР останвит храбро да ја бранит оваа девиза. А ако случајно не те стигнит пендрекот на правдата, и така не се прославиш, отсега ќе мојш негде во ЕУ да тргниш во потрага по својата слава.

Ќе ни ги укинат визине бе ееееееееееееј! Можда не ќе мојме да работиме по Европа ама сигурно ќе мојме да ојме на одмор таму. За пари не е проблем, ние пари немаме, а и шо ќе ни се, ко не е се во парите. Најмногу се радвам шо конечно скопјанишчана ќе можат да одат во некоја европска земја да видат малку каква е таму услугата па да не се жалат после дека во Охрид не чинело. А кај нас све европско имплементирано. Или ако ништо друго бар европски цени имаме, а тие пак муабети ни ваѓет. Ам шо море, Струга пубо дан е? Или пубај плажи дан имет, или спасители на плажите дан имет, или дан те пречекат некој на автобуска... Добро, додуша не сум бил на автобуска таму па не знам шо се дешават али пред некој ден поминвам кај нашана автобуска и осеќам ме влечит некој за мајца. Се вртам да видам шо е работава и ко гледам, една бабичка ми се смејт и ме тргат настрана.

„Абе синко, ти си онај шо пишит по весници за скопјанишчана?“ „Тој сум“ – гордо и враќам. „Е, убо кај шо те најдов, ти ми требеше“ – викат бабичкава и потскокнуват од радости. „Шо бе бабе, шо си олку среќна, да не беше кај Брацо да те опуљит?“ „Пу, пу, скраја било, ја Павлета мој си го сакам и не го давам ни за Брацо ни за Брацојца“ „Не бе бабе, не ти зборвам за швалер, за Брацо ти велам, онај бајачон од Хрватска, пред некој ден Скопје шо беше“ „Аууууу, за него ми велиш... абе слушнав за него и му велев на Павлета да појме до Скопје ама тој ми велит – Туристиве кој ќе ти ги чуват, ќе ни ја кренат и куќа и све, не мојш да си сигурен во скопјанишчава. И убо ми рече да ти кажам право синко, не мојш раат да си од нив, а и ја кај Митра комшивкана секој ден одам, та на кафе и на грав знајт да гледат, и ни пари не ми зе...“ – и уште недовршена реченицава ја гледам бабичкава, се затрчвит накај влезон од автобускана и почвит да се карат со некој колега нејзин.

„Море Коле, рековме дек ја ќе ги земам овие, шо прајш сега вака? Малку ти беја тие прееска?“ – фати да се карат бабичкава со чоеков, а дур се караа туристиве си излегоа и веќе и такси си фатија. Таман си реков да избегам дан ми се фрлит и мене да ме карат ил тепат ама дури се спремав веќе се врати и ми викат „Пу, да би пуст останал, онај Коле сите туристи од пред рака ни ги земат, туку шо ќе ти велев тебе... Е, да, напиши, кажи им таму на скопјанишчана да не лажат по многу и да не претервет со барањана.“ „Е шо бабе, шо ти барет скопјанишчана, кажи си, таман ќе ми се најт за следнава колумна...“ „Шо барет... речи шо не барет. За соба од 500 денари сакет и клима внатре да имало, ко ова хотел да е. Еден пак и компљутор или како се викет оние пустине, си донесол, и го уклучвит во штекон, кузнајт колку струја трошит. Едни дечишта некни распуштиле некој музики ѓаолски со дерење, ко им се качив горе, им кажав убо, ги избркав два дена порано... Едни други ми барет чисти чаршафите да биле, а тие само два дена користени, тие шо беа пред нив лежеа само, ја не знам шо сакет, секој ден да перам јас... Пак и научени се, секој ден по два-три пати да се капеле, бољерон нон-стоп уклучен, ко тие да ми ги плаќет сметкине за струја. Абе ако ме вервиш само за струја не ни стигет парите шо ги ваѓаме од гостиве. А и не знам шо луѓе ќе беа, ние напред на времето в село еднаш месечно дали се капевме речи, а овие по неколку пати во еден ден. После од ко почнавме на работа ни рекоја таму секоја недела демек да се капиме ама ај убо то, ама шо било ова... Мало дан им е езероно, искапи се овде, искапи се таму, па пак овде... Молимте кажи им таму, пошо ја не можа веќе да се расправам...“ – ми кажа бабава и замина кај Коле, некој нови гости дојдоа... „Бабеееее, како рече дека се викаш, да знам шо да напишам?“ „Стојна, Стојна напиши таму, и кажи им убо...“

Епа еве ви кажвам убо... Скопјанишча, полека со топлата вода, се карат баба Стојна. Потака ме застана и еден таксист, тој викат скопјанишчава им го земале лебот, пошо Вип, мобилнион оператор, почнал да носит луѓе по плажине со комбе за 2 денари, сега никој со такси на плажа не одел. И слушнал дека Космофон планирале да почнат педалинки да издавет за 4 аТи-Мобајал соби за 7 денари. „А ЕВН струја ќе дават за топла вода?“ – му враќам јас, со надеж дека конечно ќе се решит проблемов на баба Стојна.

Ако не се решит нејзиниот проблем, барем се реши проблемот на уметнициве чии концерти во рамките на „Охридско Лето“ беа закажани во црквана Св. Софија. Владикана Тимотеј уште еднаш докажа дека парите се најбрзиот пат до Бога. Џабе ти е и на виолина да знајш да свириш, и да пејш. За да те чујат светците од небото, а посебно светциве од џипојне, требит да си брцниш во џебот, кој требит да е шо подлабок, бидејќи брзината со која молитвите стигвет до Бога е правопропорционална со големината на сумата која ќе им ја дајш. Немат врска шо државава им дават поклон црква на најубото место во Скопје, битно е тие да не дает нешто така... Пошо нели, Тимотеј ја изгради или реставрираше црквана Св. Софија па сега мојт да го рекетират „Охридско Лето“ или Министерствоно за култура, или пак сите граѓани кои сакет да влезат во некоја од црквиве низ градов а за каде треба да платат по стотче. Еден турист да влезит во пет цркви денес, ете ти ја сумата шо ја ваѓат баба Стојна од истиот турист, а кај нејзе дури и топла вода ќе потрошит.

(ак не се приметвит, авторот е охриѓанец)

(Колумната е објавена во неделникот Сега на 23 07 2009)

(Наредната во печатена форма во Сега во четврток на 13 08 2009 а во електронска на Мојон Блог во вторник на 18 08 2009 )